19 नवंबर 2015

ଛଅଟି କୁନିଗପ

(୧) ଥରେ ଗାଆଁର ସବୁ ଲୋକ ନିଷ୍ପତ୍ତି କଲେ ବର୍ଷା ହେବା ପାଇଁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିବେ। ଯେଉଁ ଦିନ ପ୍ରାର୍ଥନା କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ହେଲା, ସେଦିନ ସବୁଲୋକ ଆସିଲେ। କିନ୍ତୁ କେବଳ ଜଣେ ବାଳକ, ସାଙ୍ଗରେ ଗୋଟିଏ ଛତା ଆଣି ଆସିଥିଲା।
ତାହା ହିଁ ଈଶ୍ଵରବିଶ୍ଵାସ

(୨) ଆପଣ ଯେତେବେଳେ କୁନି ଛୁଆଟିକୁ ଧରି ଉପରକୁ ଉଠେଇ ଫିଙ୍ଗି ଦିଅନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ଛୁଆଟି ଖିଲିଖିଲି ହୋଇ ହସି ଉଠେ। କାରଣ ସେ ଜାଣିଥାଏ ଯେ ତଳକୁ ଖସିଲା ବେଳକୁ ଆପଣ ତାକୁ ନିଶ୍ଚୟ ଧରିପକାଇବେ। 
ତାହାକୁ କୁହାଯାଏ ବିଶ୍ଵାସ

(୩) ପ୍ରତି ରାତିରେ ଆମେ ବିଛଣାକୁ ଯାଉ, କୌଣସି ଭରସା ନଥାଏ, ସକାଳକୁ ଜୀବନ୍ତ ଥିବୁ କି ନାହିଁ ! କିନ୍ତୁ ତାହା ସତ୍ତ୍ଵେ ମଧ୍ୟ ଆମେ ଆମ ମୋବାଇଲ୍‌ ଫୋନ୍‌ରେ ଆଲାର୍ମ ସେଟ୍‌ କରିଥାଉ, ଜଲ୍‌ଦି ଉଠିବା ପାଇଁ। 
ତାହା ହିଁ ଆମମାନଙ୍କର ଆଶା

(୪) ଆଗାମୀ କାଲି ପାଇଁ ଆମେ ବହୁତ ବଡ଼ବଡ଼ ଯୋଜନା କରି ପକାଉ, ଅଥଚ ଭବିଷ୍ୟତରେ କ’ଣ ହେବ, ତାହା ଉପରେ ଆମର ଲେଶ ମାତ୍ର ଜ୍ଞାନ ନଥାଏ। 
ଏହାକୁ କୁହାଯାଏ ଆତ୍ମବିଶ୍ଵାସ

(୫) ଆମେ ଦେଖୁ ସଂସାର କରିକି ସମସ୍ତେ କେମିତି କିଲିବିଲି ହେଉଛନ୍ତି, ତଥାପି ଆମେ ବାହା ହେଉ। ଉତ୍ସବ ପାଳୁ। 
ତାହା ହିଁ ପ୍ରେମ

(୬) ଜଣେ ବରିଷ୍ଠ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ କୁର୍ତା ଉପରେ ଲେଖା ଥିଲା - ‘‘ମୁଁ ୬୦ ବର୍ଷୀୟ ନୁହେଁ, ବରଂ ୪୪ ବର୍ଷର ଅଭିଜ୍ଞତା ଥିବା ଜଣେ ଷୋହଳ ବର୍ଷୀୟ ଭେଣ୍ଡିଆ।’’ 
ଏହାକୁ ହିଁ କୁହାଯାଏ ମନୋବୃତ୍ତି

कोई टिप्पणी नहीं:

एक टिप्पणी भेजें